FAKT   Pomimo wzrostu liczby ludności, Arabowie kontynuowali twierdzenie, że są wypierani. Warto jednak zauważyć, że od początku I wojny światowej część ziemi w Palestynie należała do nieobecnych właścicieli, którzy zamieszkiwali Kair, Damaszek i Beirut. Około 80% palestyńskich Arabów stanowili zadłużeni chłopi, półnomadzi oraz Beduini. (Moshe Aumann, Land Ownership in Palestine, 1880–1948, (Jerusalem: Academic Committee on the Middle East, 1976), pp. 8–9.) Żydzi starali się

FAKT   Arabowie ogłosili, że przejdą do wojny, aby zapobiec utworzeniu żydowskiego państwa. Jamal Husseini, rzecznik Arabskiego Komitetu Wyższego, powiedział ONZ przed głosowaniem nad podziałem, że Arabowie „skropią ziemię naszego ukochanego kraju ostatnią kroplą naszej krwi.” (J. C. Hurewitz,  The Struggle for Palestine , (NY: Shocken Books, 1976), p. 308.) Po głosowaniu przewodniczący Arabskiego Komitetu Wyższego powiedział, że Arabowie będą „walczyć o każdy cal swojej ziem

Mit: Arabowie w Palestynie cierpieli z powodu osiedlania się Żydów.   Fakt: Palestyna była przez wieki słabo zaludnionym, źle uprawianym i w dużej mierze zaniedbanym obszarem erodowanych wzgórz, piaszczystych pustyń i malarycznych bagien. Jeszcze w 1880 roku amerykański konsul w Jerozolimie raportował, że obszar ten nadal doświadczał swojego historycznego upadku. „Liczba ludności i bogactwo Palestyny nie wzrosły w ciągu ostatnich czterdziestu lat” - mówił. ( Melvin Urofsky, 

Gdy II wojna światowa dobiegała końca, skala Holokaustu była szokiem dla całego światga. Wzmożono wówczas żądania dotyczące rozwiązania kwestii Palestyny, aby osoby ocalałe z "Ostatecznego Rozwiązania" Hitlera, mogły znaleźć schronienie w swojej historycznej ojczyźnie. Społeczność żydowska zamieszkująca tereny Palestyny, często nazywana mianem: jishuw, również była gotowa na niepodległość. Brytyjczycy próbowali wypracować porozumienie, które było by akceptowalne dla Arabów i