Szabat co jest zdumiewające – stał się tematem kontrowersyjnym.
To punkt konfliktu w sporach i dyskusjach.
Często zastanawiamy się czy obchodzić – nie obchodzić – czy trzeba – czy nie trzeba – a można?
Niedziela czy sobota?
Moglibyśmy zwiększyć liczbę pytań i spraw, które nie mają żadnego większego celu.
Jak dobrze wiemy, gdy podróż nie ma celu, najczęściej docieramy do miejsca, w którym nie do końca chcieliśmy się znaleźć.
Temat ten jest jednak dla mnie bardzo interesujący, nie tylko ze względu na litera prawa, ale także ze względu na jedno z najważniejszych pojęć metafizycznych, jakim jest czas.
W przeszłości pojęcie czasu i jego zrozumienie były ważniejsze w ludzkich przedsięwzięciach.
Wyznaczany był z innego miejsca – nikt nie miał zegara. Określone pory dnia sygnalizowały trąby, później kościelne dzwony.
Obecnie nadal istnieją miejsca, w których podaje się ludziom takie informacje, jak godziny modlitw.
Czas odgrywał kiedyś w życiu ważniejszą rolę, dlatego też pojęcie czasu kojarzono z licznymi tradycjami.
Inny, dziś nam nieznany, stosunek do czasu mieli nasi przodkowie. Może to mieć wpływ na trudności w zrozumieniu Bożego Szabatu.
Pod koniec Wyjścia Bóg ponownie nakazał Mojżeszowi przestrzeganie szabatu.
„31.13 Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam.
31.14 Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu.
31.15 Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć.
31.16 Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne.
31.17 Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął.
II Mojż. 20,11
31.18 A gdy dokończył rozmowy z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, zapisane palcem Bożym.”
Pamiętanie jest dla Boga bardzo ważne.
Słowo „pamiętaj” powtarza się w Biblii setki razy.
W Księdze Wyjścia Bóg mówi o Szabacie pięciokrotnie!
Pamiętanie o szabacie – wydaje się niezwykle ważne.
Po raz pierwszy zdarzyło się to, gdy dał mannę Hebrajczykom i powiedział:
„16.26 Przez sześć dni będziecie to zbierać, ale dnia siódmego jest sabat. ”
„16.27 A dnia siódmego wyszli niektórzy z ludu, aby zbierać, lecz nic nie znaleźli.
16.28 I rzekł Pan do Mojżesza: Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich przykazań i moich praw?
16.29 Patrzcie! Pan dał wam sabat. Dlatego daje wam też dnia szóstego chleb na dwa dni.”
Drugi raz miał miejsce, gdy Bóg dał Mojżeszowi dekalog i czwarte przykazanie:
„20.8 Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić.
20.9 Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę,
20.10 Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach.
20.11 Gdyż w sześciu dniach uczyni! Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.”
To przykazanie Bóg powtarza chwilę później, ale tym razem posługuje się nim, by w sposób specjalny promować sprawiedliwość społeczną i ekologiczną:
„23.12 Sześć dni wykonywać będziesz swoje prace, ale dnia siódmego będziesz świętował, aby wypoczął twój wół i twój osioł i aby wytchnął syn twojej niewolnicy i przychodzeń.
Bóg, który samemu odpoczął dnia siódmego, trzy razy powtarza w jaki sposób Jego naród powinien traktować czas.
Dzień Szabatu miał być święty, inny.
Miał być czasem, który przenosił człowieka w inny wymiar.
Jednak 3 razy to za mało– przykazanie to zostało powtórzone w tej Księdze jeszcze dwukrotnie, raz na końcu rozdziału 31 i ponownie na początku rozdziału 35.
W zasadzie nie ma tematu do dyskusji – Szabat jest uważany za integralną część Bożego planu odkupienia, uświęcenia i oczyszczenia.
Te pięć fragmentów z Księgi Wyjścia, o których wspomniałem wcześniej, może wydawać się prostym powtórzeniem czwartego przykazania.
Jednak jeśli popatrzeć bliżej każdemu z tych wersetów, zauważymy, że każdy z nich skupia się na innym aspekcie Szabatu.
To, co Bóg powiedział w rozdziale 31, jest podobne do tego, co napisał w rozdziale 20, ale są tam co najmniej trzy nowe stwierdzenia.
Po pierwsze, pojawiło się nowe podejście do przestrzegania sabatu.
Do tego momentu szabat był jednym z Dziesięciu Przykazań dekalogu.
W tym momencie Szabat zostaje włączony w kontekst Przybytku.
Po wydaniu Izraelitom rozkazu budowy Przybytku: „Powiedz Izraelitom: Czy będziecie przestrzegać mojego szabatu?
To jest znak między mną a wami, który będzie trwał przez wasze pokolenia.
Przykazanie to zostało tu umieszczone, dla pouczenia o czymś Besaleela i Oholiaba, a także innych artystów Izraela. Służyli Panu, tworząc najważniejszą budowlę na Ziemi.
Wielu z nas – prawie wszyscy – wierzy, że wszystko, co robimy, jest najważniejszą rzeczą na świecie. Oczywiście nie zawsze tak jest, ale w tym wypadku tak było!
Rzeczywiście stworzyli znaczące dzieło! Jednakże nadal musieli przestrzegać szabatu.
Co takiego nowego pojawia się w temacie Szabatu?
Szabat otrzymuje nowy cel: będzie znakiem między mną a wami na przyszłość, pozwoli wam poznać, że Ja jestem Pan, który was strzeże (w. 12, 13).
Tutaj Bóg wyjaśnia, że zamierzał zrobić cotygodniową przerwę w celu pouczenia.
Tego dnia Jego ludzie go zrozumieją.
Bóg związał się ze swoim ludem, zawierając z nimi przymierze.
Dzięki temu mieli rozpoznać w Nim swojego stwórcę.
W związku z tym nakazał im poświęcić cały jeden dzień z siedmiu.
Bóg już polecił narodowi hebrajskiemu, wyznaczyć świętą przestrzeń: przybytek, w którym miał mieszkać.
Jednak miejsce to nie wszystko – największe, najpiękniejsze i najważniejsze miejsce to nie wszystko.
Pielęgnowanie relacji wymaga też czasu.
Jego społeczność potrzebowała czegoś więcej niż tylko sanktuarium do oddawania czci.
W ten sposób Bóg chciał zapewnić swojemu ludowi możliwość poznania Go.
Przybytek i szabat umieszczały Boga na szczycie czasu i przestrzeni.
Poprzez szabat możemy spojrzeć wstecz na czas, kiedy Bóg stworzył świat w ciągu sześciu dni, a siódmego dnia odpoczął.
Słowo „Pan powiedział” pojawia się siedem razy w Księdze Wyjścia 25-31.
Pierwsze sześć omawia utworzenie przybytku (Wyjścia 25:1; 30:11, 17, 22, 34; 31:1).
Siódmy pojawia się w Księdze Wyjścia 31:12, Bóg mówi swojemu ludowi, aby odpoczął.
Księga Wyjścia ponownie naśladuje schemat stworzenia: na budowę przybytku wystarczy sześć dni, potem konieczna jest przerwa.
Szabat nawiązywał także do całkowitego odkupienia ludzkości, kiedy lud Boży odpocznie w Ziemi Obiecanej.
Poprzez praktykę modlitwy i uwielbienia lud Boży zaczął uznawać Boga za swojego Zbawiciela.
I przy tej okazji byli święci, tak jak On jest święty.
Bóg zapewnił im ten dzień, aby rozpoznali w Nim „Pana, który ich uświęca” (Wj 31,13).
Każda umowa z Bogiem miała swój powód.
Celem tym była bezpośrednia relacja Boga z człowiekiem, która przekształcała człowieka w kogoś lepszego.
Szabat jest zarówno częścią tego procesu, jak i jego znaczącym elementem.
Jezus powiedział, że szabat był przeznaczony dla ludzi (Marek 2:27).
Trzecim nowym aspektem zasady sabatu opisanej w 31 rozdziale Księgi Wyjścia jest rosnące znaczenie zasady dla tych, którzy ją łamią.
Dlaczego konieczne było wykonanie wyroku śmierci za złamanie sabatu?
Kara ta wydaje się surowa, ale nie ma być karą za po prostu nie przestrzeganie konkretnego przepisu.
Nie przestrzegając dnia świętego, Izraelita pokazał, że nie ma ochoty uczyć się [Boga].
Było to równoznaczne z odrzuceniem przymierza.
Szabat
